MÜKEMMELİ ARARKEN KENDİMİZİKAYBETMEK

Hepimiz hayatımızda mükemmel olmak isteriz. Mükemmel olmak için yapacaklarımızı

planlarız; o planlara sadık kalmaya çalışırız ve bu plandan çıktığımızda kendimizi

kötü hissederiz. Evet, mükemmeliyetçilik güzel olsa da bazen bizi en çok yoran şey

haline gelebilir. Çünkü mükemmel olmaya çalışırken kendimizi baskı altına alır,

hataya yer olmadığını düşünür ve en ufak bir aksaklığa tahammülümüz olmaz.

Oysa hayat planlığımız gibi kusursuz akmaz. Bazen gecikiriz, bazen enerjimiz olmaz,

bazen de elimizden gelen gerçekten sadece bu kadardır. İşte tam da bu noktada

mükemmelçilik, bizi ileriye taşımak yerine geride tutmaya başlar. Kendimize karşı

aşırı katı davrandığımızda öğrenme fırsatlarını kaçırabilir; başarısızlıktan

korktuğumuz için denemeye bile cesaret edemeyiz.

Mükemmeliyetçiliğin tuzağına düşmemek için kendimize şu gerçeği hatırlatmamız

gerek: İlerleme, mükemmellikten daha değerlidir. Bir şeyleri kusursuz yapmak

zorunda değiliz ; önemli olan adım atmak, öğrenmek ve gelişmek. Bazen yeterince iyi

olmak, mükemmel olmaktan çok daha sağlıklıdır.

Kendimize biraz daha anlayış göstermek, hatalarımıza izin vermek ve mola vermenin

de normal olduğunu kabul etmek..